Jury festiwalu Sundance nie tylko przyznało filmowi Mosese nagrodę specjalną, ale także uznało go za wizjonerski. Doceniło tym samym awangardowy sposób, w jaki reżyser reinterpretuje i odświeża opowieść o konflikcie tradycji i postępu. To nie pogrzeb…, choć skupia się na walce o ziemię, przenosi nas w sferę magii, rytuału, snu. Bitwa o tamę, która ma zalać maleńką wieś w Lesotho, jest bowiem w gruncie rzeczy batalią o tradycję, duchy i pamięć. Jej przywódczynią staje się wdowa Mantoa, która nie doczekawszy powrotu syna (zginął w wypadku w kopalni w RPA), pragnie już tylko umrzeć, by znaleźć się obok bliskich. Pogrążona w żałobie, odwrócona od życia, planuje własny pochówek. Plany 80-latki krzyżuje decyzja władz o budowie tamy, która ma zniszczyć i wieś, i cmentarz. Mantoa nie godzi się na śmierć tego miejsca i to ona pierwsza stawia tamę – chciwości, deptaniu zwyczajów, destrukcji małej społeczności. Jej walkę relacjonuje narrator, grając na instrumencie zwanym lesiba. Opowiada historię buntowniczki tak, jak opowiada się mit: co rusz zmartwychwstający w heroicznych czynach zwykłych ludzi.