Esej filmowy Daniela Manna i Eitana Efrata nie jest ekranizacją Czarodziejskiej góry Tomasza Manna ani jej analizą, lecz osadzoną w atmosferze słynnej powieści górską wyprawą. O tyle nietypową, że jej cel nie znajduje się na szczycie, lecz wewnątrz góry. Wnętrze Ziemi fascynuje ludzi od wieków. Szczególnie przejścia między światem zewnętrznym a podziemnym: kopalnie, kamieniołomy, tunele, jaskinie. Te miejsca styku – wąskie szczeliny i szyby prowadzące do ukrytych zasobów – zawsze były owiane legendami. Opisywane w literaturze zarówno naukowej, jak i pięknej stanowią pożywkę dla teorii spiskowych, ale też ćwiczeń z wyobraźni. Twórcy filmu schodzą do podziemi w trzech rozdziałach. Badają właściwości gazu radonowego znalezionego w Austrii, próbują zrozumieć fenomen Emmy Kunz, szwajcarskiej uzdrowicielki i artystki, oraz tropią ślady zapisanej w warstwach skał historii w tunelach niedaleko Wałbrzycha. Rozdziały te tworzą geologiczną i kulturową historię naszej (często cielesnej) relacji z ziemią, są medytacją na temat poznawania i doświadczania świata.