Prezentowany w ramach Cannes Label ekscentryczny film Kaleva przygląda się głównemu bohaterowi w trzech fazach jego życia: gdy ma on osiem, 18 i 82 lata. Dziecko rolników zanurzone w bezpiecznym świecie wspólnoty i jej rytuałów staje się młodzieńcem wysłanym na służbę wojskową na wyspie, pośród obcych ludzi. W trzeciej części mężczyzna jest już starcem, wystawionym na lodowaty lutowy wiatr, doświadczającym straty i samotności. Wychodząc od pojedynczego losu (inspirowanego postacią dziadka reżysera), bułgarski filmowiec szkicuje zamaszystym, ekspresyjnym charakterem pisma portret chłopskiego pokolenia oderwanego od swoich korzeni. Jednak Luty to także Tarrowska z ducha opowieść o monotonii egzystencji, będącej niczym innym jak tylko wydeptywaniem sobie grobu. Prawie pozbawiony dialogów, które zastępuje nie-ludzka mowa natury, minimalistyczny, a zarazem intensywny film jest również balladą o uporczywym trwaniu: wbrew czasom, postępowi i osiągnięciom. Nie mamy na tym padole niczego do ugrania, kręcimy się tylko w kółko i żyjąc, tracimy życie. W ujęciu Kaleva jest to zaskakująco uwalniająca perspektywa.