nie(Emisyjne) zdarzenie

Historia irańskiej rewolucji islamskiej przeplata się z historią kina. W roku 1978, u progu przewrotu, podpalonych zostało 130 kin, z czego 28 w samym Teheranie. Kto za to odpowiadał? Kino stało się jedną z głównych kwestii spornych na kulturowym polu walki. Opinia publiczna była oburzona i żądała odpowiedzi: jakie filmy powinny być pokazywane? Jakie filmy mają powstać? Które kina pozostaną otwarte, a które będą zamknięte? I co najważniejsze: ile będzie kosztować bilet? Oparty w całości na materiałach archiwalnych, wzbogacony o jazzową ścieżkę dźwiękową Blames & Flames to esej analizujący rolę kina, telewizji oraz filmu w społeczeństwie.

Multitude można przetłumaczyć jako mnogość lub bezlik. Pouya Shahrabi montuje zdjęcia z telewizyjnych newsów z okresu irańskiej rewolucji. Wielokrotnie używa tych samych kadrów przedstawiających demonstrantów i uliczne zamieszki. Z powodu słabej jakości archiwalnych obrazów nie jesteśmy w stanie rozróżnić twarzy poszczególnych osób - widzimy tłum. Nie jest on jednak zwartą, jednolitą masą, lecz mnogością, zbiorem jednostek o rozmaitych tożsamościach zbudowanych z kultury, rasy, narodowości, płci, różnych preferencji seksualnych, systemów pracy, stylu życia i ideologii oraz odmiennych pragnień. Mnogość oznacza różnorodne kombinacje tych odmiennych cech. Jednak wszystkie na jakiś czas zostają wzięte w nawias, kiedy ludzie wychodzą na ulicę, mając wspólny cel.

Składający się w całości z nagrań archiwalnych film dokumentalny, który opowiada historię trwającego 99 dni strajku pracowników irańskiej telewizji. Protest był odpowiedzią na wprowadzenie stanu wojennego podczas rewolucji islamskiej (1978-79) i nominowanie generała armii królewskiej na szefa mediów. TV 1979 pokazuje, jak można pośrednio obejść cenzurę w Iranie. Film powstał tuż po wydarzeniach 2009 roku, gdy ludzie tworzący Ruch Zielonych wyszli na ulice, by wyrazić swój sprzeciw wobec wyników wyborów. Telewizja państwowa nie pokazywała wówczas zamieszek, lecz nadawała programy rozrywkowe. Film Susan Bayani, opowiadając o przeszłości, stał się więc komentarzem do obecnej sytuacji politycznej.