Suka

Jill, matka czworga dzieci, od kilkunastu lat odgrywa rolę perfekcyjnej pani domu. Aż pewnego dnia ta introwertyczka o samobójczych skłonnościach przechodzi iście kafkowską przemianę: z uczynnej żony i matki zmienia się we wściekłą sukę. Nie metaforycznie, lecz dosłownie. W psychotycznym szale, nago i z obłędem w oku biega i ujada jak pies. Zdradzający ją, lecz „kochający” mąż nie godzi się na hospitalizację, a szczekającą żonę ze względu na bezpieczeństwo rodziny zamyka w piwnicy. Scenariusz reżyserka oparła na prawdziwym wypadku opisywanym przez szkockie gazety i sama bardzo odważnie gra rolę tytułowej suki. Mroczna komedia domowa Marianny Palki wbrew pozorom nie jest tylko krytyką podstawowej jednostki społecznej, wychodzącą spod pióra zdenerwowanej kobiety. Wręcz przeciwnie, można powiedzieć, że jest przewrotnym filmem prorodzinnym. Otwiera też ciekawe pola interpretacyjne: czy i jak można dogadać się z kimś, kto wierzy, że jest psem? Albo – co jest fundamentem rodziny?