W jednym z wczesnych filmów Tsaia Ming-lianga, Rzece (1997), Lee Kang-sheng zapadł na tajemniczą chorobę. Teraz ta bolesna przypadłość powraca. Dojrzały już bohater opuszcza dom na wsi i jedzie do miasta w poszukiwaniu ulgi. Czy znajdzie ją w ramionach młodego masażysty? Ten antyromans zbudowany ze statycznych ujęć, w których akcja zamiera na długie minuty, opowiada o dotyku. Zatrzymuje się na nim zarówno podczas codziennych, banalnych czynności, kiedy dotykamy, jak i w wyjątkowych okolicznościach, kiedy jesteśmy dotykani. Wyobraź sobie, że ktoś tego nie ma... – mówi Tsai Ming-liang, jak zwykle nie dramatyzując. Od lat w swoich filmach pokazuje kondycję człowieka, przyglądając się sylwetce, gestom, twarzy, skórze przyjaciela i ulubionego aktora, czyniąc z niego fetysz dla swojej twórczości. Nie inaczej w Dniach. Kiedy patrzę, jak się starzeje, czuję się zaniepokojony, przepełniony konfliktami – mówił reżyser. Odzwierciedlają się w sposobie, w jaki radzę sobie z ujęciami. Dzięki Lee Kang-shengowi stopniowo odkrywałem sens tworzenia kina. Miałem możliwość przyglądania się jego twarzy, obserwowania drobnych, acz nieodwracalnych zmian, które nieustannie ujawniają przede mną prawdę o życiu.