Denis Côté nie przestaje interesować się obrzeżami – zachodniej cywilizacji, ludzkiej psychiki, kina – i wciąż zaskakuje. Autor Antologii miasta duchów, którego twórczość pokazujemy od dziewiątej edycji festiwalu, chodzi niedającymi się przewidzieć ścieżkami. W Boris bez Béatrice prześwietlał z ironią psychikę mężczyzny w średnim wieku, a w Gładkiej skórze studiował nie bez podziwu piękno – i ekscentryczność – muskularnych ciał. W Wilcoxie ucieka zaś wraz ze swoim bohaterem przed miejskim zgiełkiem. Brodaty mężczyzna przedziera się z plecakiem przez kanadyjską prowincję. Pomieszkuje w porzuconych busach, wkrada się do domów, je to, co znajdzie. Co każe mu brnąć przed siebie? I czy pragnienie wolności skończy się tak, jak dla wielu jego poprzedników? Wilcox to rewers Wszystko za życie Seana Penna, enigmatyczna hybryda fabuły i dokumentu, która odwołuje się do życiorysów podróżników-eremitów starających się przeciąć swoje związki ze światem. Côté nie mitologizuje quasi-waldenowskiej ucieczki i powrotu do natury. Bohatera pokazuje jakby przez dźwiękoszczelną szybę, nakłada na siebie warstwy obrazu i zagłusza rozmowy niepokojącymi dźwiękami. A zarazem jako outsidera pokazuje samego siebie. Reżysera, który po wysokobudżetowej produkcji w dziesięć dni realizuje mały, fascynujący film.