Śmierć ma dla wszystkich spojrzenie – pisze włoski poeta Cesare Pavese. Tytułem jego wiersza Chilijczyk José Luis Torres Leiva (Niebo, ziemia i deszcz, Lato, Wiatry wiedzą, że wracasz do domu) opatruje swój nowy film-elegię, w którym pokazuje parę kochanek. Jedna z nich (w tej roli ulubiona aktorka Leivy, Julieta Figueroa) umiera na śmiertelną chorobę, odmawiając poddania się leczeniu. Przez załzawione oczy widać tu czyściej – i miłość, i świat. Reżyser buduje tę historię z epizodów, powolnych zatrzymań, kiedy druzgocąca świadomość utraty powinna co najmniej wytrącić jego bohaterki z równowagi. Nie zawsze się tak dzieje – czasami myśl o końcu odsyła do wspomnień czy wyobrażeń, które wizualizują się na ekranie i oddalają nas coraz bardziej od rzeczywistości, jakby snucie opowieści było lekiem na zło. Leiva tworzy zmysłowe, poetyckie kino celebracji ostatnich chwil, osadzone w znanej z jego poprzednich filmów formule narracyjnej, gdzie milczenie z pewnością jest złotem.