Starzejący się Meir odkrywa, że świat coraz bardziej się od niego oddala. Lokalna społeczność nie potrzebuje już jego inżynieryjnych umiejętności przy przygotowaniach do dorocznego święta, a dorosłe dzieci niewiele mają mu do powiedzenia. Ponadto narasta jego konflikt z miejscową młodzieżą, której nie potrafi zrozumieć. Zawodzi go też własne chorujące ciało. Meir wszystko to dusi w sobie, nie chce z nikim rozmawiać ani o swoich frustracjach, ani o pogarszającym się zdrowiu. Jedynie wnuczek widzi w nim bohatera i wspaniałego towarzysza zabaw. Aby choć na chwilę odzyskać poczucie własnej wartości, Meir buduje dla dziecka łóżko-okręt, wkładając w to całe serce. Towarzyszą mu wspomnienia podróży do Afryki, gdzie czuł się szczęśliwy i wolny. Reżyser Oren Gerner portretuje tu własnych rodziców – granice między fikcyjną fabułą a prawdziwym życiem są nieostre. Ten rysowany czułą, uważną kreską portret niepostrzeżenie zmienia się w uniwersalne studium przemijania.