Bohaterów jest kilkoro. Najdłużej jest nam dane śledzić Anxo, powracającego z frankistowskiej niewoli do rodzinnej Galicji. Wędrując po złowrogiej krainie, przez miasteczka i lasy, wsłuchuje się w opowieści utkane z fragmentów pamiętników, sztuk czy listów hiszpańskich więźniów politycznych. Tytuł Longa noite odnosi się bowiem do dyktatury generała Franco (1939-1975), porównanej przez poetę Celso E. Ferreiro do „długiej kamiennej nocy”, która ogarnęła Hiszpanię po okresie wojny domowej. By sportretować ten czas, reżyser Eloy Enciso Cachafeiro obsadził naturszczyków deklamujących autentyczne relacje prześladowanych. Zacierając granicę między dokumentem a fikcją, próbuje zbadać, jaki wpływ frankizm miał na zwykłych ludzi – zarówno tych, którzy go wspierali, jak i tych będących jego ofiarami. Galicyjski twórca rozwija tym filmem główne motywy swojej twórczości, związane z próbami umiejscowienia człowieka w narracji historycznej, języku, a także w naturze.