Hybryda eko-thrillera, melodramatu i science fiction, których gatunkowy impet trzyma w ryzach rygor slow cinema. Bohaterce Edenu nigdzie się nie spieszy – Éva od dawna cierpi na tajemnicze alergie, które uniemożliwiają jej opuszczanie domu. Uczulona jest właściwie na wszystko: chemikalia, smog, fale radiowe czy pole elektromagnetyczne. Żyje w zawieszeniu i tylko od czasu do czasu specjaliści badają ją w instytucie naukowym. Ubrana w specjalny skafander, porusza się po jego korytarzach jak kosmonautka, która zagubiła się na nieprzyjaznej, pozbawionej warunków do życia planecie. W monotonną egzystencję Évy wkracza pewnego dnia psychiatra wezwany do sporządzenia potrzebnego w sądzie raportu. Angażując się coraz bardziej w relację, mężczyzna rozważa, czy dolegliwości pacjentki nie mają natury psychosomatycznej. Może to po prostu nieuleczalna melancholia? Lekarz spróbuje więc przywrócić Évę światu, a świat – Évie. Intymny, poetycki, ale i mający pełne rozmachu momenty Eden jest traktatem filozoficznym. Może o umieraniu świata, w którym prawdziwe życie zastępują jego atrapy. Może o depresji. Może o kobiecie, która jest pierwszą z ostatnich. Elegijny ton Edenu łagodzi piękno kadrów stworzonych przez Máté Tótha Widamona.