Każda rodzina to osobny wszechświat – ludzie, dom, rytuały, ustalone miejsca przy stole, ulubione piosenki, wspólne oglądanie telewizji i bolączki dnia codziennego. Ktoś zarabia, ktoś robi zakupy, ktoś przygotowuje posiłki. Ktoś wymaga opieki, a ktoś inny mu ją zapewnia. Nie zawsze jest łatwo, czasem chciałoby się żyć inaczej, ale... rodzina to rodzina. Wszechświat Dwighta, Jessie i Toma nie różni się pod tym względem od innych. Jednak próg ich domu ze szczelnie zasłoniętymi oknami goście przekraczają... tylko w jedną stronę, często wleczeni są wręcz siłą. Brzmi jak horror? Ciepło, bo film Jonathana Cuartasa to wariacja na temat dobrze znanych motywów ze światłowstrętem i życiodajną krwią w tle. Tu dostajemy je jednak w formie realistycznej opowieści o rodzinie w konwencji  kitchen sink drama – i to dosłownie, bo kuchnia to miejsce niejednej krwawej sceny. Jonathan Cuartas debiutuje, ale z godnym pozazdroszczenia wsparciem: scenografią zajął się jego ojciec Rodrigo, a za zdjęcia odpowiada starszy brat, Michael. Krew nie woda, chciałoby się rzec.