Cztery kobiety w nowojorskim metrze. Cztery zagadkowe twarze i cztery zabłąkane spojrzenia. W wagonie niezrównoważony mężczyzna zachowuje się coraz bardziej agresywnie. Eksplozja przemocy wydaje się tylko kwestią czasu. Zanim nadejdzie kulminacja, raz po raz cofamy się w przeszłość, aby poznać historie pasażerek. Materna nie jest jednak filmem o przeznaczeniu, które splata losy nieznanych sobie osób. To film o tym, że każdy człowiek jest osobnym mikrokosmosem, złożonym z konstelacji problemów. A także o tym, że ludzie są bardzo różni, ale też trochę podobni. Powraca tu motyw więzi rodzinnych, tego pierwotnego rodzaju przynależności, które często bywa uwikłaniem. Kolejne segmenty, mimo iż połączone fabularnie i tematycznie, mogłyby funkcjonować jako osobne całości – posiadają cechy dobrych opowiadań, są jednocześnie skondensowane i otwarte, niedopowiedziane, lecz kompletne.