Niech nie zwiedzie was lekkość i humor błyskotliwego filmu Peredy. Meksykański reżyser wziął bowiem na warsztat jeden z kluczowych tematów kina i polityki: przemoc i jej obecność w zbiorowej wyobraźni. W kameralnym, rodzinnym komediodramacie Peredy jest ona obecna przede wszystkim za sprawą nieustannego poczucia dyskomfortu, niepewności, nieznośnego napięcia. A przecież przed naszymi oczami dzieją się rzeczy błahe: rodzeństwo odwiedza rodziców w zapadłej górniczej mieścinie, chłopak córki budzi poruszenie, bo mignął w popularnym serialu o kartelach. Ktoś targuje się o papierosy. Ktoś kradnie komuś ręcznik w motelu. Córka, aktorka, ćwiczy rolę razem z matką. Pada nazwisko zaginionego aktywisty, ojciec rodzeństwa urzeczony jest maczystowską męskością, furtka na podwórze jest stale zamknięta, a wszelkie relacje podszyte są głęboką nieufnością. Z realistycznej otoczki reżyser wywodzi opowieść surrealistyczną: to już podróż w głąb skażonego popkulturową przemocą umysłu. Opowieść o niestabilnych tożsamościach i niepewnych rolach stopniowo przeradza się w fabularny esej, którego tematem jest społeczna trauma. Nie byłoby oczywiście takiego efektu, gdyby nie niezawodna, fantastycznie zgrana aktorska ekipa Peredy.