Hilal Bajdarow w minimalistycznych Urodzinach (19. NH) z pietyzmem pokazywał dzień z życia swojej matki. W Kiedy dojrzewają persymony, wracając raz po raz z miasta do rodzinnej wioski, mierzył się z matczynym przywiązaniem i tęsknotą. Natomiast w pokazanym w weneckim konkursie nowym filmie, tym razem pełnokrwistej fabule, razem ze swoim bohaterem „ucieka z domu”, zabierając widzów w na poły realistyczną, na poły baśniową podróż ku przeznaczeniu. Davud po kłótni z chorą matką (w tej roli matka Bajdarowa), wierzgając jak młody źrebak wyrywający się ku iluzorycznej wolności, biegnie na oślep i na swojej drodze sieje śmierć. Davud nie potrafi kochać, jedynie wierzy w miłość – mówił reżyser. – Jest przekonany, że istnieje gdzieś jego własna, prawdziwa rodzina, dzięki której odkryje sens egzystencji. To przeczucie pojawia się na ekranie w postaci serii poetyckich obrazów, tymczasem w świecie rzeczywistym trwa groteskowy pościg lokalnych opryszków krwawym śladem bohatera, który prowokuje spotykanych po drodze ludzi do radykalnych czynów. Dojrzałość, jaką zyska dzięki tej podróży, będzie miała jednocześnie i słodki, i gorzki smak.