Dwie sztuczne inteligencje przechwytują ziemskie materiały filmowe ludzi, którzy mieszkają na obszarze znanym jako Holandia. Wymieniają się spostrzeżeniami na temat materiału wizualnego, próbując dociec, co właściwie oglądają. Starania maszyn, by zrozumieć obcy świat, przerywają utrudniające śledztwo kolejne sygnały. Archiwalne czarno-białe materiały przedstawiają wyrywkowo sceny z historii holenderskiego kolonializmu. Opatrzone są one komentarzami zainscenizowanymi w formie rozmowy między maszynami. Dzięki temu najprostsze pytania nabierają wywrotowego ciężaru i stają się narzędziem podważającym obiegowe prawdy i powtarzane komunały. Natomiast pojawiające się usterki – rozmyte obrazy, przerwany dźwięk – wskazują na kruchość prawdy jako wysoce zapośredniczonej, stale renegocjowanej konstrukcji. Poprzez połączenie materiału found footage, science fiction i poezji Sabine Groenewegen eksploruje wizualną retorykę rasizmu w holenderskim projekcie kolonialnym. Stawia pytania o sposoby konstruowania historii i nasze możliwości zmiany ustalonych skryptów.