Niemłoda, nieco przygaszona, żyjąca na islandzkiej prowincji Inga (świetna Arndís Hrönn Egilsdóttir) wygląda na osobę, która najlepsze lata ma już za sobą. Gdy na bohaterkę spada w dodatku kryzys w życiu zawodowym i osobistym, jesteśmy pewni, że wrażenie to tylko się pogłębi. Tymczasem nic bardziej mylnego. W obliczu kłopotów Inga odnajduje w sobie tę samą siłę, którą w hollywoodzkim kinie emanują zwykle postacie grane przez Frances McDormand. Odkrywszy nieuczciwe praktyki pewnej spółdzielni rolniczej, bohaterka przysięga sobie, że prawda ujrzy światło dzienne. Aby osiągnąć cel, Inga nie cofnie się przed niczym, nawet przed pójściem na wojnę z niemal całą lokalną społecznością. Podobnie jak w słynnych Baranach. Islandzkiej opowieści reżyser Grímur Hákonarson udowadnia, że nie ma sobie równych, jeśli chodzi o błyskotliwe portretowanie życiowych outsiderów. W Daleko od Reykjavíku islandzki twórca sprawnie łączy północnoeuropejską melancholię z inspiracjami amerykańskim kinem gatunkowym spod znaku czarnego kryminału, a nawet westernu.