Abou Leila

S. i Lotfi – przyjaciele z dzieciństwa, teraz dojrzali mężczyźni – wyjeżdżają w 1994 roku z nękanej atakami terrorystycznymi północy Algierii do południowej, pustynnej części kraju. Chcą odnaleźć pewnego zamachowca. Misja głównych bohaterów ma przede wszystkim wymiar terapeutyczny. Lotfi próbuje bowiem odciągnąć rozbitego psychicznie kolegę jak najdalej od okrucieństwa i rozlewu krwi. W trakcie swojej wyprawy trafiają jednak z deszczu pod rynnę – wciąż prześladują ich sceny śmierci. Rodzą się one głównie w głowie S., który z czasem coraz słabiej odróżnia rzeczywistość od wytworów własnej wyobraźni. Widz również jest tu zwodzony. Choć powoli poznajemy fakty z dotychczasowego życia obu postaci, reżyser z wprawą zaciera granicę między wizjami a realnymi wydarzeniami. To polityczny thriller pokazujący koszty psychiczne i społeczne walki z terrorem, która jest jak pogoń za widmami. Wymagający cierpliwości, ale udany debiut premierę miał w sekcji Tydzień Krytyki podczas tegorocznego MFF w Cannes.