Marzenia w przestrzeni

Wywrotowy manifest przeciw gentryfikacji, choć termin ten nie pada w nim ani razu. Portret berlińskiej kamienicy zamieszkanej przez marzycieli, nieudaczników i artystów. Kiedy miejsce staje się twoje? Gdy namoczysz trzy pary skarpet w różowej, plastikowej miednicy? Gdy wykorzystasz każdy wieszak w szafie? A może dopiero wtedy, gdy przeżyjesz w nim strach, namiętność lub ból zęba? – pyta Matthias Lintner w eseju o alternatywnych formach mieszkalnictwa. Sam przez kilka lat mieszkał w tzw. Bremer Höhe – bismarckowskich familokach, po upadku muru przejętych przez artystów, punków i dziwaków. Lintner pokazuje alternatywę dla kapitalistycznego wyścigu rosnących czynszów, uporządkowanych przestrzeni i zagospodarowanego miasta. Archetypiczne berlińskie squaty, azyle dla ludzi spoza mainstreamu, powoli odchodzą w przeszłość, postępuje gentryfikacja. Drugi głos w Marzeniach w przestrzeni należy do Georges’a Pereca, którego esej z 1974 roku Species of Spaces tworzy intelektualną strukturę filmu. Pytania o naturę przestrzeni, jej emocjonalne zawłaszczanie przez graffiti czy pamięciowe połączenie klatek, balkonów i dachów jest równie ważne w psychogeografii budynków, jak płacenie czynszu.