Dafne

Dafne to młoda, energiczna, pewna siebie kobieta. Urodziła się z zespołem Downa. Mieszka z rodzicami, ale w tym nieoczywistym układzie to ona wydaje się siłą napędową. I tylko ona potrafi w pełni kontrolować własne życie: jest samodzielna, pracuje, wybiera przyjaciół, rozrywki, lubi flirtować. Po nagłej śmierci matki musi jednak stawić czoła utracie, depresji ojca, wszystkim wyzwaniom, jakie stawia przed nią ta traumatyczna sytuacja. Zabiera więc tatę w podróż, która będzie dla niego jednocześnie pożegnaniem, oczyszczeniem i nowym początkiem. Federico Bondi w swoim czułym dramacie rodzinnym, dobrze przyjętym na ostatnim Berlinale, koncentruje spokojną, wyciszoną narrację na samej Dafne – to jej postać buduje tu atmosferę. Jej niezwykła samoświadomość, uważność, przenikliwość i poczucie humoru rozbijają pozorną prostotę tego filmu. Filmu, który – nigdy nie popadając w banał i patos – ze skromnej opowieści przemienia się w traktat o wartości życia i sensie utraty.