Pani Fang

Kiedy zaczyna się proces umierania? Czy już wtedy, gdy sprawy tego świata nam obojętnieją, zaczynają toczyć się obok, jakby znalazły się za szklaną ścianą? Gdy z powodu choroby takiej jak Alzheimer traci się wszelkie zdolności komunikacji z otoczeniem? A może później, gdy ciało odmawia posłuszeństwa, a świadomość tylko wybiórczo rejestruje to, co na zewnątrz? Pani Fang umiera. W małym skromnym domu w chińskim miasteczku, w otoczeniu krewnych i sąsiadów, przez kilka miesięcy osuwa się w krainę śmierci, jej oczy stopniowo zachodzą mgłą. W tym dramacie jest zupełnie sama. Świat obok nie zwalnia: mężczyźni palą, rozmawiają o pieniądzach, nocą wyruszają na ryby, kobiety krzątają się, grają w gry na telefonach komórkowych lub zerkają w niegasnący ekran telewizora. Fizycznie są blisko, stłoczeni w jednej izbie, ale jest między nimi psychiczna przepaść. Tę przepaść próbuje przekroczyć Wang Bing z kamerą, która bez komentarza towarzyszy umierającej, pokazując nagie życie. I choć śmierć była tematem wielu filmów, rzadko tak uporczywie i wytrwale patrzyliśmy jej prosto w oczy.