Kuro

Film-pułapka. Uwodzi obrazem i ambientową muzyką, drażni i wprawia w konsternację, wystawiając nawyki widza na próbę. Ale w efekcie nie pozwala o sobie zapomnieć. Dwoje artystów, Joji Koyama i Tujiko Noriko, proponuje niecodzienne doświadczenie audiowizualne z pograniczna kina, fotografii i historii mówionej. Punkt wyjścia jest niepozorny: Romi, mieszkająca w Paryżu Japonka pracuje w barze karaoke, a po godzinach opiekuje się swoim sparaliżowanym, milczącym chłopakiem Milou. By do niego dotrzeć, a zarazem oswoić własną samotność, zaczyna opowiadać. Szuka schronienia w przeszłości - gdy oboje mieszkali w Japonii. Jej monolog wkrótce jednak wymyka się spod kontroli. Prowadzona z offu narracja gęstnieje i zmierza w kierunku niepokojącego body horroru, nie zawsze korespondując z tym, co dzieje się na ekranie. Koyama i Noriko tworzą intrygujący kolaż-esej spleciony ze wspomnień, intymnych momentów i niesamowitych historii, który przenika wiara w siłę opowiadania. Niezależnie, czy to opowieści, które budują, czy też stają się obsesją.