Sinobrody

Parne miasto skąpane w słońcu: można oddać się spacerom, podziwianiu widoków, kąpielom w basenie czy morzu. Z krótkich, statycznych ujęć, utrzymanych głównie w odcieniach bieli i błękitu, wyłania się kraina dostatnia, ale pogrążona w marazmie, spokojna i elegancka, ale i nudna, dusząca. Pośród tych realiów kilka młodych kobiet wchodzi właśnie w dorosłość, na którą nie ma jeszcze pomysłu. Odcięte od własnej emocjonalności, nie wiedzą nawet, co zrobić z czasem. Stan ten może trwać w nieskończoność, ale może też prowadzić do wybuchu. Inspiracją pierwszej fabuły Gastóna Solnickiego (wcześniej interesującego dokumentalisty) była ekspresjonistyczna opera Béli Bartóka Zamek Sinobrodego, której muzyczne fragmenty pojawiają się w filmie. Wzorem dzieła węgierskiego kompozytora film niemal pozbawiony jest akcji, najważniejsza jest tu aura, zaklęte w obrazie znaki i symbole, podkreślające uwięzienie bohaterek w świecie, który z jednej strony oferuje im pewne wygody, z drugiej jednak przypomina złotą klatkę.