Maud była w ciemnym miejscu, ale teraz podąża w stronę światła, i to takiego wiekuistego. A przynajmniej tak wydaje się tej zagubionej dziewczynie, która po tragicznym wypadku porzuciła rozwiązły styl życia i stała się gorliwą bożą służką, przyjmując za patronkę Marię Magdalenę. Na co dzień pokornie wykonuje zawód pielęgniarki, lecz wierzy, że przeznaczono jej donioślejszą misję. Pragnie ewangelizować, a za cel obiera sobie nową podopieczną, ciężko chorą artystkę o dekadenckim usposobieniu. Desperacko próbując ją zbawić, zatraca samą siebie. Przypomina ćmę zwiedzioną fałszywym, destrukcyjnym blaskiem. Film Rose Glass jest utrzymanym w konwencji horroru studium szaleństwa, w podobnym stopniu przerażającym, co smutnym. Dojmującą sugestywność zawdzięcza przede wszystkim skupionej i zaciekłej roli Morfydd Clark oraz opresyjnej ścieżce dźwiękowej Adama Janota Bzowskiego, która w najintensywniejszych momentach tężeje w industrialny zgrzyt.