Jeden z najmniej znanych filmów Chantal Akerman, zrealizowany na zamówienie francuskiej telewizji TF1 jako odcinek serii o babciach. Dokumentuje spotkania reżyserki z kilkoma starszymi mieszkankami Paryża, których korzenie sięgają polskich i rosyjskich sztetli, kobietami, które przetrwały Holocaust. Na stołach ląduje ciasto, placki ziemniaczane, herbata w szklankach, a nawet butelka „Żytniej”. Jedz. Dlaczego nie jesz? – zachęca wschodnioeuropejska gościnność. Przywoływane się opowieści o stracie, ale i o głodzie życia, własne historie snują też ciała bohaterek: czasem osuwające się z wyczerpania, czasem wręcz przeciwnie – ruchliwe, aktywne. Nie trzeba pokazywać tego, co ma się w sercu – mówi jedna z nucących podczas krzątaniny kobiet – Lepiej śpiewać. Ich opowieściom towarzyszy jeszcze jedna rozmowa, z offu: Chantal Akerman z jej matką Natalią, wspominającą swoją babcię, która heroicznie opiekowała się po wojnie szczątkami rodziny. Powiedz mi, choć naznaczone smutkiem, pełne jest zaskakującego humoru – podobny splot tragedii ze śmiechem odnajdziemy też w Amerykańskich historiach. A puenta dokumentu o babciach tak hojnie obdarowuje emocjami i znaczeniami, że chce się zostać przy ich stole.