Młoda kobieta i jej kochanek spędzają w domu leniwe godziny. Gdy pojawia się nowy rekwizyt – obroża, atmosfera zagęszcza się. Wkrótce dochodzi skórzany kaganiec i zdajemy sobie sprawę, że między kochankami rozgrywa się o wiele mniej „waniliowa” choreografia, niż mogłyby to sugerować landrynkowe kolory otoczenia i muślinowa sukienka różowowłosej bohaterki. Pozbawiony dialogów i zanurzony w pastelowej palecie barw film rozgrywa się w całości wewnątrz małego mieszkania, z wyjątkiem jednej pamiętnej sceny, w której „pies” odbywa krótką, ale konieczną wycieczkę na zewnątrz. Mój pies jest chory może być potraktowany jako feministyczny eksperymentalny horror, można też spojrzeć na niego jak na radykalny projekt z obszaru pomiędzy performancem a kinem, przepracowujący na gruncie tańca obyczajowe tabu. Jego autorka Sapna Bhavnani od kilkunastu lat swoimi kolejnymi przedsięwzięciami rewolucjonizuje indyjskie społeczeństwo, starając się rozluźnić konserwatywny gorset norm. Gdy sama pojawia się w filmie, w identycznej jak jej bohaterka różowej peruce, otwiera kolejne możliwości interpretacji. Mój pies jest chory to piękna, choć momentami szokująco brutalna choreografia intymności, władzy i relacji płci.