Filmowy esej Constanze Ruhm ma swój początek w innym filmie, Annie nakręconej na początku lat 70. przez Alberto Grifiego i Massimo Sarchiellego. Związani z ówczesnym włoskim undergroundem reżyserzy znaleźli swoją nastoletnią bohaterkę na piazza Navona, gdzie ciężarna i uzależniona od narkotyków dziewczyna spędzała czas z hipisami. Dokumentując jej rozchwiane życie, stworzyli film uznany za jedno najważniejszych osiągnięć włoskiego cinéma vérité. Z dzisiejszej perspektywy sposób, w jaki twórcy pokazują odurzoną i bezbronną nastolatkę, sytuuje się na granicy nadużycia artystycznego i seksualnego wykorzystania. Anna jest fascynującym, momentami przerażającym zapisem budzącym wiele pytań o etykę reżyserską, jak również o miejsce kobiet nie tylko w kinie, ale i w społeczeństwie. Film Constanze Ruhm jest gestem krytycznym, rodzajem interwencji ocalającej resztki podmiotowości Anny. Wychodzi od materiału źródłowego, by stworzyć przestrzeń, w której głos młodej kobiety jest słyszalny. Zatrzymuje i rozszerza kadr, by uchwycić w nim społeczne tło, na jakim rozgrywała się tragedia nastolatki. Oglądamy włoskie protesty kobiet z lat 70., ale też fragmenty współczesnych castingów z młodziutkimi dziewczynami. Oto jak wiele i jak mało zmieniło się od czasu drugiej fali feminizmu.