Andrej, Martha i Yorick, bohaterowie drugiego filmu Juraja Jakubiski, to typy spod hippisowskiej gwiazdy. Wspólnicy w wesołej destrukcji, słowacki ruch oporu wobec siermiężnej codzienności, którego bronią jest humor i radziecki szampan. Dzielą ze sobą łóżko w zdewastowanym kościele, żyją wśród rupieci i papużek falistych, skandując: Życie jest piękne. Kochają się, kłócą i upijają, wiedząc, że jedynym sposobem, by znieść świat, jest szaleństwo. Ich straceńczy karnawałowy korowód powstrzyma jednak siermiężna rzeczywistość. Ptaszki, sieroty i szaleńcy wyrastają z tego samego kontestatorskiego nurtu co Stokrotki Věry Chytilovej, który władze komunistyczne traktowały jak policzek wymierzony przez dekadentów. Film nakręcono pośpiesznie, tuż po upadku Praskiej Wiosny – rządzi nim poetyka nadmiaru, tak jakby Juraj Jakubisko zdawał sobie sprawę, że to ostatni moment na twórczą nonszalancję. Temu wartkiemu strumieniowi surrealizmu dali się porwać operator kamery i twórcy scenografii – kadry zalewają cyrkowe kolory, a bohaterowie toną w groteskowych dekoracjach i pomysłach reżysera. Po latach Ptaszki… okazują się nadal aktualną polityczną alegorią. 

Nagroda im. Krzysztofa Mętraka

Już po raz 24. nagrodzono młodego krytyka. Tegoroczny laureat Marcin Stachowicz zgodnie z wieloletnią tradycją zaprezentuje na festiwalu wybrany przez siebie film. Przed projekcją filmu odbędzie się ceremonia wręczenia nagród krytykom i krytyczkom.