Samokrytyka burżuazyjnego psa

Spowiedź burżuazyjnego psa, bezrobotnego reżysera hipsterlewicy, o tym, jak rewolucyjny zapał, udręka fizycznej pracy i nieszczęśliwa miłość doprowadziły go do przemiany w czworonoga (obdarzonego filozoficznym zacięciem). Julian, ironiczne grany przez samego Radlmaiera, nieszczęśliwie zakochuje się w koleżance. By zdobyć względy dziewczyny, ucieka się do najbardziej wyświechtanej formy podrywu i proponuje jej rolę w filmie. Ku jego zdumieniu okazuje się, że serce jego wybranki nie tylko bije po lewej stronie, ale ta w imię rewolucyjnych ideałów jest skłonna pojechać z nim do gospodarstwa rolnego, do pracy finansowanej przez państwo. W zasadzie nie można by sobie wyobrazić lepszej scenerii dla komunistycznej baśni, którą w założeniu ma być film Juliana. Właściwie jednym problemem jest zderzenie z pracującymi na farmie proletariuszami. Groteskowa komedia Radlmaiera jest ironicznym głosem w dyskusji o sztuce politycznej i jej przydatności jako narzędzia zmiany społecznej. Wizualnie nawiązuje do teatralnych filmów Wernera Schroetera z ukłonem w stronę Rosselliniego i włoskiego neorealizmu.