Wiatry wiedzą, że wracam do domu

Nastrojowy, pełen smutku, znakomity... - tak na forum Nowych Horyzontów pisano o niezapomnianym debiucie José Luisa Torresa Leivy, Niebo, ziemia i deszcz (8. NH). Akcja tego filmu toczyła się na owianej złą sławą, deszczowej wyspie Chiloé, skąd pochodzi reżyser. Jego bohaterką była młoda dziewczyna opiekująca się chorą matką, a na fabułę składała się seria niedokończonych wątków. Kamera często zamiast skupić się na bohaterach porzucała ich i niczym pies, który złapał niewidzialny trop sunęła sobie tylko znaną ścieżką pośród jesiennych mokrych liści. Leiva wraca na Chiloé. Tym razem w fabularyzowanym dokumencie wysyła na wyspę reżysera i aktora Ignacio Agüero, który szuka naturszczyków do swojego nowego filmu o mezaliansie, do którego doszło tu - jak słyszał - w przeszłości. Czy młodzi kochankowie naprawdę istnieli, czy faktycznie uciekli z wyspy? Śledztwo brnie ku trudnemu do przewidzenia rozwiązaniu, a w rozmowach z mieszkańcami okolicznych miasteczek ujawniają się echa rasizmu. Metysi i biali, brutalność i szaleństwo... Wyspa głęboko skrywa swoje tajemnice.