Vivian Qu, producentka Czarnego węgla, kruchego lodu Diao Yinana, powraca za kamerę. W swoim drugim filmie opowiada historię nieletnich dziewcząt, które padły ofiarą napaści seksualnej. Mia, nastoletnia sprzątaczka hotelowa, zastępuje recepcjonistkę podczas nocnej zmiany. Tego wieczoru w hotelu melduje się mężczyzna w średnim wieku wraz z dwiema 12-latkami. Jakiś czas później Mia dostrzega kogoś wdzierającego się do pokoju dziewczyn. Całe zdarzenie nagrywa swoim telefonem, jednak boi się, że jeśli wyjawi komuś prawdę, straci pracę i pogorszy swoją już i tak trudną sytuację. Reżyserka za pomocą bardzo prostych środków tworzy portret współczesnych Chin, skupiając się w największej mierze na kobietach. Trudna rzeczywistość zostawia piętno na każdym pokoleniu. Qu przyjmuje postawę bezstronnego obserwatora, by jak najprecyzyjniej oddać złożoność emocji towarzyszących najtrudniejszym momentom życia.
(właściwie: Wen Yan) Urodziła się i dorastała w Pekinie. W latach 90. wyjechała do Stanów Zjednoczonych, by w Nowym Jorku studiować w akademii sztuk pięknych. Po powrocie do Chin została producentką, scenarzystką i reżyserką. Jest producentką m.in. Nocnego pociągu (2007), Wilgotnych snów (2013) oraz Czarnego węgla, kruchego lodu (2014). Anioły w bieli zostały zakwalifikowane do konkursu głównego 74. edycji festiwalu w Wenecji. Za ten film Qu dostała nagrodę za najlepszą reżyserię podczas 54. rozdania tajwańskich nagród Golden Horse Awards.
2013 Ulica pułapka / Shuiyin jie / Trap Street
2017 Anioły w bieli / Jia nian hua / Angels Wear White